دو بال برای پرواز
بسم الله الرحمن الرحیم
دو بال برای پرواز
در زندگی هر انسانی دو حالت وجود دارد، یکی از این دو ناامید بودن و دیگری امیدوار بودن است که اگر انسان در هر کدام از این دو افراط و تفریط کند شکست خواهد خورد.
باید گفت همیشه برای رسیدن به مقاصد به دو نیرو نیاز داریم: یکی نیروی محرک و دیگری نیروی بازدارنده می باشد؛ انسان به وسیلۀ نیروی محرّک حرکت را آغاز می کند و هر مقداری که این نیرو قوی تر باشد سرعت نیز بیشتر خواهد بود؛ ولی ضرورت وجود نیروی بازدارنده آن است که انسان بتواند در خطرات خصوصاً در راه های پرخطر تعادل خود را حفظ کند.
تمام انسان ها برای قرب به سوی خدا و کمال آفریده شده اند و تمام انگیزه ها در بیرون و درون وجود انسان از طریق انبیاء و اولیاء آمده شده است. در مقابل وسوسه های شیطانی و هوای نفس دائماً انسان را به خود مشغول می سازد تا او را منحرف ساخته و به پرتگاه بکشاند. پس وجود نیروی بازدارنده در انسان برای جلوگیری و پیشگیری از این خطرات می باشد.
از این رو، مسئلۀ رجا و خوف در وجود انسان به عنوان دو بال برای پرواز کردن انسان به سوی سعادت بی پایان قرار داده شده است که نباید هیچ کدام از این دو بر دیگری برتری داشته باشد، چون اگر خوف زیاد شود انسان به طرف ناامیدی خواهد رفت و شخص ناامید به گناهان گرفتار می شود در مقابل اگر امید و رجا زیاد شود شخص نسبت به انجام گناهان بی تفاوت خواهد شد.
منبع:
1.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص533.
