حال انسان
بسم الله الرحمن الرحیم
حال انسان
کسی که به نیت مسافرت جایی می رود و قصدش آن است که مدّتی در آن مکان توقف کند و بعد از مدّتی به وطن خود بازگردد حال آنکه ماندنش در آن مکان دائمی نخواهد بود بلکه باید روزی به زادگاهش برگردد، از این باب افراد در این دنیا مانند مسافرانی هستند که بازگشتشان به دنیای دیگر و آخرت قطعی می باشد و کسی قادر نیست از این مسافرت کردن جلوگیری کند.
امام علی(علیه السلام) در پاسخ کسی که پرسید حال شما ای امیرمؤمنان چگونه است؟ امام(علیه السلام) جواب دادند (کَیفَ یَکُونَ حَالُ مَن یَفنی بِبَقَائِهِ، وَ یَسقَمُ بِصِحَّتِهِ وَ یُؤتی مِن مَأمَنِهِ؟ امام(علیه السلام) فرمودند: چگونه خواهد بود حال کسی که با بقای خود فانی می شود و با سلامت خود بیمار می گردد و در حالی یا در جایی که خود را در امان می بیند مرگ دامانش را می گیرد).1
اینکه امام (علیه السلام) فرمودند انسان با بقای خود فانی می شود، دلیل آن است که عمر انسان هر اندازه ای که طولانی باشد تمام خواهد شد و هر ثانیه و لحظه ای که از عمر انسان می گذرد یک قدم به فنا و پایان زندگی نزدیک می شود.
امّا اینکه چگونه انسان با سلامت خود بیمار می گردد از این نظر است که سالم بودن انسان به خاطر منظّم کار کردن همۀ اعضا و دستگاه های بدن می باشد ولی همین کارکردن دقیق و منظم با گذشت زمان بدن را فرسوده کرده و اختلالات زیادی در آن به وجود می آید و در نهایت دیگر کار نکرده و باز می ایستد.
امّا دلیل اینکه انسان در جایی که خود را در امان می بیند مرگش فرا می رسد، آن است که در درون انسان عوامل آسیب پذیری مخفی است که ناگهان با اختلالاتی که در رگهای مغز یا قلب او به وجود می آید سکتۀ قلبی یا مغزی به او عارض می شود و او را یا نیمه جان کرده و یا می کشد.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص106.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص691.
