وطن و غربت
بسم الله الرحمن الرحیم
وطن و غربت
تمام انسان هایی که خداوند خلق کرده است یک جور نیستند و همه در یک منطقه ساکن نمی باشند بلکه برخی سفید پوست و برخی سیاه پوست و با رنگ های مختلف پوست در جاهای مختلف دنیا زندگی می کنند حال برخی از این افراد ثروتمند و پولدار بوده و برخی فقیر و نیازمند هستند اگر چه در وطن خودشان باشند.
امام علی(علیه السلام) می فرمایند:( الغِنَی فِی الغُربَۀِ وَطَنٌ؛ وَ الفَقرُ فِی الوَطَنِ غُربَۀٌ؛ بی نیازی در غربت وطن است و نیازمندی در وطن غربت).1
باید گفت که همان جایی که انسان در آنجا متولد می شود وطن نام دارد و او در آنجا آشنایان و بستگان زیادی دارد و در مقابل غربت همان جایی می باشد که شخص نه آشنایی دارد و نه دوست خوبی دارد و نه یاری کننده ای دارد که کمکش کند.
با این حال شخص ثروتمند و غنی به هر کجا که سفر کند همین ثروتش موجب می شود که همه احترامش کنند اگر چه در وطن خودش نباشد؛ امّا افراد نیازمند و فقیر حتّی در وطن خودشان به علت فقر و نیازمند بودن بستگان و دوستان را از دست داده و غالباً به صورت انسانی فراموش شده خواهند شد.
از این رو، باید انسان های مؤمن تلاش و کوشش کنند که بی نیاز شوند و در صورت بی نیاز شدن با ثروت و اموالشان به نیازمندان و فقرا کمک کرده و موجب آسایش آنها بشوند.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص50.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص353.
