فرسوده شدن
بسم الله الرحمن الرحیم
فرسوده شدن
انسان وقتی در تاریخ گذشتگان نظری می افکند می بیند تمام انسان هایی که روزی زنده بوده اند امروز دیگری اثری از آنها وجود ندارد و همۀ آنها با تمام تلخی ها و خوشی ها از این دنیا کوچ کرده اند و پای در جهان دیگری گذاشته اند.
از جملۀ واضحاتی که اکثر مردم به آن اهمیتی نمی دهند گذشت روزهاست، گذشت روزها بدن را فرسوده و کهنه می کند؛ هر روز و هر ساعت وهر ثانیه ای که از عمر انسان می رود بخشی از نیروها و قوای او از بین می رود مانند کفشی که بر اثر پوشیدن آن و گذشت زمان پوسیده و کهنه می شود.
باید گفت که انسان در غالب موارد از گذشت زمان و عمر عبرت نمی گیرد و هر چه سنش بالاتر می رود حریص تر می شود که این حریص شدن در بزرگسالان و افراد پیر بیشتر از جوانان می باشد چون شخص هر چه قدر مرگ را نزدیگتر به خود می بیند این احساس را می کند که وقت کمتری برای رسیدن به آرزوها دارد برعکس افراد جوان که فکر می کنند وقتشان برای رسیدن به آرزوها زیاد است.
بنابراین باید انسان تمام تلاشش این باشد در برابر چیزی که از دستش می رود چیز دیگری بدست آورد تا به خسران و ضرر دنیوی و اخروی گرفتار نشود.
منبع:
1.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص429.
