خنده مستانه
بسم الله الرحمن الرحیم
خندۀ مستانه
جنینی که از مادر متولّد می شود تازه زندگی کردنش در دنیا آغاز شده و در راه زندگی دنیایی قدم می گذارد، همین کودک صغیر با گذشت زمان کبیر و پیر خواهد شد و نمی تواند جاودانه در این دنیا زندگی کند و با هر نفسی که می زند قدمی به سوی سفر بدون بازگشت نزدیک خواهد شد.
امام علی(علیه السلام) وقتی در تشییع یکی از مؤمنان شرکت کرده بودند صدای خندۀ کسی را شنید و فرمود:( کَأنَّ المَوتَ فِیهَا عَلَی غَیرِنَا کُتِبَ، وَ کَأنَّ الحَقَّ فِیهَا عَلَی غَیرِنَا وَجَبَ، وَ کَأنَّ الّذِی نَرَی مِنَ الأموَاتِ سَفرٌ عَمَّا قَلِیلِ اِلَینَا رَاجِعُونَ؛ گویی مرگ در دنیا بر غیر ما نوشته شده و گویی حق در آن بر غیر ما واجب گشته و گویی این مردگانی را که می بینیم مسافرانی هستند که به زودی به سوی ما باز می گردند).1
باید گفت که بعضی کارهای ما نشان گر آن است که مرگ فقط مال دیگران است و ما حیات جاویدان داریم و گمان می کنیم که تشییع جنازه مانند بدرقه کردن مسافرانی است که به زودی پیش ما می آیند حال آنکه سفر مرگ سفری جاویدان و بدون بازگشت خواهد بود و رنج جدایی از عزیزان از دست رفته ابدی می باشد.
از این رو، زمانی که انسان در مجلس تدفین یکی از دوستان یا آشنایان شرکت می کند باید توجه داشته باشد که روزی چنین برنامه ای را هم برای خودش خواهند داشت پس باید از همین الان به فکر چنین روزی باشیم نه اینکه خندۀ مستانه سر داده و همۀ واقعیت ها را فراموش کنیم.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص110-112.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج13،ص22.
