زینت فقر و غنا
بسم الله الرحمن الرحیم
زیبایی و زینت فقر و غنا
در تمام جوامع بشری اگر نگاه کنیم، در می یابیم که گروهی از مردم ثروتمند و غنی بوده و در مقابل گروهی هم فقیر و نیازمند کمک دیگران می باشند که هر کدام از اینها وظیفۀ خاصی دارد.
باید گفت که شخص فقیر را آفات مختلفی تهدید می کند که از جملۀ این آفت ها به سوی اموال مشکوک و حرام دست بردن و با خواری و ذلّت از دیگران اظهار حاجت کردن و ناشکری کردن در برابر خداوند و موارد دیگری که باید فقیر از آنها دوری کرده و عفّت پیشه کند. حال اگر همین فقیر صاحب روحیۀ عفّت بوده و خویشتن دار باشد آلودۀ حرام نخواهد شد و ناشکری نمی کند و دست نیاز به سوی انسان ها ی پست دراز نخواهد کرد، که همین خویشتن دار بودن و عفّت پیشه کردن هنگام فقر زینت شخص فقیر است.
امّا در نقطۀ مقابل انسان های فقیر، انسان های ثروتمند هستند که آنها هم باید در مقابل آن همه نعمت که خدا به آنها داده است شکرگذاری کنند؛ البته نه فقط شکر لفظی بلکه باید شکر عملی نعمات را به جا بیاورند که همین شکر عملی بهترین زینت برای ثروت و غنا می باشد.
پس ثروتمندانی که شکر عملی ثروت را به جا می آورند، به افراد نیازمند کمک کرده و در کارهای خیر سرمایه گذاری می کنند و به افراد فقیر و نیازمندی که وام می خواهند وام می دهند و به تمام کسانی که درخواستی نمی کنند و فقیر هستند به طور مخفیانه کمک می کنند و با این کارها شکر ثروت خود را به جا می آورند. البته این نکته روشن است که اگر شخص ثروتمند طغیان گر شده و راه بخل را پیش گیرد و به کسی کمک نکند و غرق در شهوات شود، در نگاه همۀ مردم منفور خواهد شد.
از این رو، همۀ انسان ها باید نعمت های الهی را شکرگو باشند، امّا این شکر عملی بر تمام کسانی که نعمت بیشتری در اختیار دارند بهتر بوده و لازم تر است.
منبع:
1.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص409.
