بخشش کم
بسم الله الرحمن الرحیم
بخشش کم
انسان باید طوری زندگی کند که حتی با کوچکترین عمل و کمک خود در حدّ توان مشکلات برادران و دوستان گرفتار خود را حلّ کند. نه اینکه منتظر باشد تا زمانی که کاملاً بی نیاز و ثروتمند شد مشکلات دیگران را حلّ کند چون امکان دارد که اصلاً بی نیاز و غنی نشود.
باید گفت که یک نوع افکار غلط که در اجتماعات بشری وجود دارد آن است که بسیاری معتقدند که باید بخشش و کمک کردن به دیگران زیاد بوده و به مقدار قابل ملاحظه ای باشد و اگر کسی توان این نوع کمک کردن را نداشت باید کمک کردن به دیگران را ترک کند، حال آنکه کمک و بخشش کمی که به همراه عذرخواهی و ادب باشد فوایدی دارد که از جملۀ آن فواید این است که در غالب موارد همان مقدار کم مشکل دیگران را حلّ می کند و دیگر اینکه ردّ کردن درخواست کننده و چیزی به او ندادن سبب اهانت به او می باشد که همین بخشش کم از این اهانت جلوگیری می کند و به علاوه روحیۀ بخشنده شدن و به دیگران کمک کردن را در انسان تقویت می کند و سبب می شود که شخص حتی زمانی که به ثروتی رسید و بی نیاز شد باز هم به دیگران کمک کرده و آنها را یاری کند.
امام علی(علیه السلام) می فرمایند:( لَاتَستَحِ مِن اِعطَاءِ القَلِیلِ، فَاِنّ َالحِرمَانَ أَقَلُّ مِنهُ؛ از بخشش کم حیا مکن، زیرا محروم کردن، از آن هم کمتر است).1
بنابراین نکتۀ مهم آن است که انسان در بخشش و انفاق خود، اگر چه این بخشش به مقدار کمی باشد، خلوص نیّت داشته باشد که این اخلاص داشتن کار کوچک را بزرگ و بخشش کم را بسیار می کند.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص54.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص403.
