طلب کردن از نااهلان
بسم الله الرحمن الرحیم
طلب کردن از نااهلان
زندگی کردن در جامعۀ انسانی به گونه ای است که هیچ کس نمی تواند به طور کامل بی نیاز از دیگران بوده و به کسی نیاز نداشته باشد بلکه تمام انسان ها در زندگی اجتماعی و فردی خودشان به همدیگر نیازمند می باشند و علّت اصلی زندگی اجتماعی بشر همین کمک به یکدیگر و برطرف کردن نیازهای یکدیگر است، چون هر انسانی به تنهایی نمی تواند همۀ نیازهایش را برطرف کند امّا با وجود کمک دیگران توان غلبه بر گرفتاری ها را پیدا می کند.
باید گفت افرادی که انسان حاجتش را از آنها طلب می کند دو دسته می باشند: دستۀ اول(اهل) نام دارد و دستۀ دوم(نااهلان) هستند؛ اهل به کسانی می گویند که با سخاوت و انسان دوست باشند و نا اهل کسانی هستند که منّت گذار و بخیل و تنگ نظر می باشند.
امام علی(علیه السلام)می فرمایند:( فَوتُ الحَاجَۀِ أَهوَنُ مِن طَلَبِهَا اِلَی غَیرِ أَهلِهَا؛ از دست رفتن حاجت بهتر از طلب کردن آن از نااهلان است).1
این نکته روشن است که انسان با طلب حاجت و نیاز از نااهلان خود را خوار و حقیر می کند و احتمال دارد که آن شخص نااهل بخاطر بخیل بودن چیزی ندهد و اگر هم چیزی به انسان بدهد و نیازش را برطرف کند امکان دارد تا مدّت ها منّت گذاری کند.
از این رو، برای انسان بهتر این است که تا می تواند قناعت پیشه کند و حفظ شخصیّت کند و از دست رفتن حاجتش را تحمّل کند و دست نیاز و حاجت به سوی این گونه افراد بخیل دراز نکند.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص53و54.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص397.
