دل های وحشی
بسم الله الرحمن الرحیم
دل های وحشی
انسان اگر بخواهد در زندگی خویش با هیچ کس رابطه نداشته باشد و تنهایی زندگی کند غالباً با مشکلاتی روبه رو می شود چون انسان ذاتاً روح اجتماعی دارد و به تنهایی نمی تواند زندگی کند و بسیاری از موفقیت های انسان در سایۀ همان روح اجتماعی می باشد.
امام علی(علیه السلام) می فرمایند: (قُلُوبُ الرِّجَالِ وَحشِیَّۀٌ، فَمَن تَأَلَّفَهَا أَقبَلَت عَلَیهِ، دل های انسان ها وحشی و رمنده است هر کس با آنها انس گیرد رو به سوی او می کنند).1
باید گفت که انسان در حیات خویش نسبت به افرادی که آنها را نمی شناسد به گونه ای احساس بیگانه بودن می کند؛ امّا در صورتی که همان طرف مقابل به او نیکی کند و از روی محبّت به او احترام بگذارد در مقابل او رام خواهد شد. مثلاً همین نکته برای اشخاصی که به شهر یا به محلّۀ جدیدی می روند و در آنجا ساکن می شوند کاملاً روشن می شود این شخص از غالب همسایگان نزدیک خودش فاصله می گیرد امّا همین که چند باربه هم سلام می کنند و به دیدارش بروند رابطۀ آنها بسیار محکم می شود.
از این رو، باید به این نکته مهم توجّه داشت که انسان نباید با هر فردی به سرعت الفت گرفته و دوست شود و هر فرد ناشناخته ای دوست شود چون الفت گرفتن نیاز به مقدمات دارد همان طوری که دشمنی هم مقدماتی می خواهد.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص48.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص325.
