چرا،بیم و امید؟
بسم الله الرحمن الرحیم
چرا،بیم وامید؟
هنگامی که گناهی از انسان سر می زند، شیطان به او تلقین می کند که این گناه قابل بخشش نبوده و خداوند تو را نمی بخشد و شخص از رحمت خدا ناامید می شود که این ناامیدی از بزرگترین گناهان است، حال در نقطۀ مقابل هم افرادی هستند که شیطان اعمال خوب آنها را در نظرشان بزرگ جلوه داده و شخص به اعمال خود مغرور شده و احساس رضایت از خود می کند. دراین صورت باید گفت که مؤمنان واقعی کسانی هستند که اگر گناهی از آنها سربزند، به بخشش و عفو خداوند امید داشته و اگر عمل نیکی هم انجام دهند، باز هم در آینده احتمال خطر را داده و برعاقبت خود همواره ترسانند. این افراد همیشه در میان بیم و امید هستند و علت در بیم و امید بودنشان این است که انسان همواره به سراغ خواسته های نقد می رود و به این خاطر، گرایش بیشتر انسان به سوی گناهان و لذت های نامشروع است که آنها را نقد به حساب می آورد. ازسوی دیگر ا مکان دارد که به رحمت و بخشش خداوند غرّه بشود و هر کاری را انجام بدهد. راه حلّ این افراط و تفریط کردن این است که شخص همواره بین خوف و رجا باشد.
از این رو، باید انسان از پیامدهای اعمال بد و زشت خود ترس داشته باشد و ترس او از این باشد که در وظایف خود کرده و هر لحظه ممکن است عذاب الهی او را فرا بگیرد.
برای مطالب بیشتر اینجا کلیک کنید.
کتاب راه روشن،ج3.
