درندۀ خطرناک
بسم الله الرحمن الرحیم
درندۀ خطرناک
تمام حیواناتی که در دنیا وجود دارند غذا و آب می خورند و سایر چیزهایی که برای ادامۀ زندگی به آن نیاز دارند انجام می دهند حال آنکه همین حیوانات قادر به نطق نمی باشند و با نبود این صفت در درجۀ پایین تر از انسان قرار می گیرند در مقابل یکی از برترین افتخارات انسان سخن گفتن اوست و با این صفت بر همۀ جانداران ترجیح دارد امّا انسان اگر با همین برترین صفت سخن گفتن خود را کنترل نکند امکان دارد ضررهای جبران ناپذیری به محیط و اجتماع خود وارد کند.
امام علی(علیه السلام)می فرمایند:( اَللِّسانُ سَبُعٌ، اِن خُلِّیَ عَنهُ عَقَرَ؛ زبان درنده ای است که اگر رهایش کنی به تو آسیب می رساند و می دَرَد).1
باید گفت که هر چه نعمت بزرگتر باشد و از آن نعمت به طور بدی استفاده شود خطرش بزرگتر خواهد بود. خطرناکترین عضو از اعضای یک شخص زبان بی قید و بند او می باشد به گونه ای که در برخی موارد با یک سخن باعث از بین رفتن امنیت و آرامش در جامعه و ریخته شدن خون انسان های بی گناه می شود.
از این رو، به این نتیجه دست می یابیم که زبان بی قید و بند و بدون مانع گناهان کبیرۀ زیادی را مرتکب می شود در حالی که اگر این زبان کنترل شود بهترین وسیلۀ خیر و سعادت آدمی می باشد.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص51.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص371.
