خالص ترین سخاوت
بسم الله الرحمن الرحیم
خالص ترین سخاوت
انسان در زندگی خویش کاملاً نمی تواند بی نیاز بوده و هیچ گونه نیازی به هم نوعان خود نداشته باشد بلکه در برخی موارد او به دیگران نیاز دارد یا دیگران به او نیازمند هستند، حال انسان باید زمانی که دانست کسی چیزی یا مالی نیاز دارد، اگر قبل از درخواستش به او داد می توان گفت که این شخص دارای صفت سخاوت است که مراد از سخاوت حالتی درونی است که سبب می شود انسان بخشی از مالش را به نیازمندان و مستحقان بدون عوض گرفتن ببخشد.
از این باب امام علی(علیه السلام)می فرمایند: ( السَّخَاءُ مَا کَانَ ابتِدَاءً ، فَأَمَّا مَا کَانَ عَن مَسأَلَۀٍ فَحَیَاءٌ وَ تَذَمُّمٌ؛ سخاوت آن است که ابتدایی و بدون درخواست باشد؛ اما آنچه در برابر تقاضا داده می شود یا از روی حیاست و یا برای فرار از مذمّت).1
باید گفت شخصی که از دیگری درخواستی کرد و از آبرویش به طریق درخواست کردن مایه گذاشت، در این حال اگر دیگری چیزی به او داد در واقعیت عوض آبروی او می باشد و نمی توان به آن سخاوت گفت و یا اینکه اگر انسان از کسی درخواستی کند و او بخاطر رودربایستی مالی را ببخشد، این کار را هم به آسانی نمی توان سخاوت و بخشش واقعی گفت چون اگر آن شخص کمک نمی کرد شاید همان درخواست کننده و یا مردم آگاه از این درخواست او را مذمّت می کردند.
از این رو بخشش و سخاوت حقیقی و واقعی آن است که انسان بعد از آگاه شدن بر نیازمندی افراد آبرومند، به صورت پنهانی و بدون درخواستشان مشکلشان را حلّ کند.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص49.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص339.
