نسبت ناروا
بسم الله الرحمن الرحیم
نسبت ناروا
انسان اگر بخواهد از اول زندگی تا آخر زندگی بدون عیب باشد کاری بسیار مشکل است چون تنها بندگان خالص خداوند مانند انبیاء ، معصومین و اولیاء می توانند کاملاً بدون عیب باشند امّا سایر مردم عیب هایی دارند که غالباً مخفی می ماند.
امام علی(علیه السلام) می فرمایند:( مَن أَسرَعَ اِلَی النَّاسِ بِمَا یَکرَهُونَ، قَالُوا فِیهِ بِمَا لَا یَعلَمُونَ؛ کسی که در نسبت دادن اموری که مردم ناخوش دارند به آنها شتاب کند، مردم نسبت های ناروایی به او می دهند).1
باید گفت که ذکر عیوب مردم کاری زشت است هر چند این عیوب آشکار باشد. حال انسان نباید منکراتی را که از دیگران سرزده است در ملأ عام اعلام کند، بلکه باید مخفیانه به شخص تذکّر بدهد؛ آشکارا عیب مردم را گفتن سبب ناراحتی آنها می شود و آنها از هر طریقی از خود دفاع می کنند مثلاً گوینده را به چیزهایی که انجام نداده متهم می کنند تا از این راه ارزش سخنانش را کاهش دهند و برای پاک جلوه دادن خود می گویند: فرد آلوده حقّ آن را ندارد که دیگران را متهم به آلوده بودن بکند.
بنابراین اگر انسان می خواهد مردم نسبت های ناروا به او ندهند و احترام او را حفظ کنند باید پرهیز کند از تعبیراتی که مردم را ناراحت می کند تا مردم نیز احترام او را حفظ کنند.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص32.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(علیه السلام)،ج12،ص235.
