مدارای با بیماری
بسم الله الرحمن الرحیم
مدارای با بیماری
بدن انسان در طول زندگی با فراز و نشیبهایی همراه می شود، به این صورت که بدن انسان برای همیشه سالم و تندرست نخواهد ماند و با مریضی هایی همراه است که برخی از این مریضی ها نیاز به درمان دارند امّا راه درمان بیماری ها همیشه این نیست که به پزشک مراجعه کنیم.
از این باب است که امام علی (علیه السلام) می فرمایند: ( اِمشِ بِدَائِکَ مَا مَشَی بِکَ؛ با بیماری ات همراهی کن مادامی که با تو همراهی می کند).1
گفتار امام(ع) اشاره به این است که تا زمانی که بیماری فشار شدید نیاورده است بگذار بدن بدون نیاز به پزشک و دارو آن را دفع کند. باید گفت این مسئله روشن است که بدن انسان خودش دارای نیروی دفاعی می باشد و هر زمانی که بیماری با قدرت دفاعی بدن از بین برود خواصی دارد از جمله اینکه دیگر زیانهای دارو و درمان برای بدن نخواهد بود و بدن تقویت شده و برای آینده بیمه می شود. البته باید در نظر داشت که هر گاه نیروی دفاعی بدن عاجز بود و نتوانست دفاع کند باید با استفاده از روش دارو و درمان به کمک او برویم تا بیماری را دفع کند، باید اضافه کرد که بسیاری از بیماری ها زمان و دورانی دارند که در صورت پایان یافتن دورانشان خود به خود دفع شده و از بین می روند.
حال اگر انسان در برابر بیماری ها تسلیم شود و با کم ترین ناراحتی در بستر بخوابد با همین خوابیدن به خودش تلقین بیماری می کند که خود تلقین اثر تخریبی زیادی دارد امّا بر عکس اگر برخیزد و کارهای خود را انجام دهد به خودش تلقین سلامتی کرده و این تلقین مؤثر در روحیۀ او خواهد بود.
از این رو باید این نکته تکرار شود که انسان نباید در مراجعه کردن به پزشک و استفاده کردن از داروها که این داروها غالباً اثرات زیان بار بسیاری دارند، عجله کند و باعث نابودی و تخریب نقاط دیگر بدن خود بشود.
منابع:
1.مصادرنهج البلاغه،ج4،ص25.
2.کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع)،ج12،ص171.
